Τις τελευταίες ημέρες, έχει αρχίσει να συζητείται το θέμα της στράτευσης στα 18. Ο υπουργός Αμύνης Ευάγγελος Μεϊμαράκης, στις δηλώσεις του το Πάσχα στο ΚΕΤΘ στην Αυλώνα, ουσιαστικά προανήγγειλε την αλλαγή αυτή στον τρόπο εκπλήρωσης της θητείας. Θέλω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι η στρατιωτική θητεία στην πατρίδα μας, δεν είναι αυτή που έπρεπε να είναι. Όταν κάποιος παρουσιάζεται για να υπηρετήσει, πέρα από το τι μπορεί ο ίδιος να πιστεύει ή όχι, σίγουρα περιμένει να δει κάποια πράγματα μέσα στο Στρατό.
Δεν βλέπει τίποτα. Γιατί ούτε σοβαρή στρατιωτική εκπαίδευση υπάρχει, ούτε επίπεδο πειθαρχίας, ο χρόνος αναλώνεται σε αγγαρείες και σε ανούσιες προετοιμασίες για επιθεωρήσεις χωρίς νόημα, και φυσικά ας μην μιλήσουμε για το κεφάλαιο αξιοκρατία. Όποιος έχει "βύσμα", μπορεί να περάσει μία θητεία δίπλα στο σπίτι του χωρίς να ταλαιπωρηθεί καθόλου. Όποιος δεν έχει, υπάρχει το Κουφόβουνο Εβρου και η Μυτιλήνη.
Με αυτήν την κατάσταση, και σε συνδυασμό με μία κοινωνία που σαπίζει μέρα με την ημέρα, μία κοινωνία που βαριέται σε συνολικό επίπεδο, μία κοινωνία που τα πρότυπα της είναι οι παρουσιάστριες των πρωϊνάδικων, μία κοινωνία που πνίγει κάθε δραστήρια και ηρωική έκφραση ζωής, όταν έρχεται η ώρα της θητείας δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία προσπαθεί να την αποφύγει.
Και αρχίζει ολόκληρη βιομηχανία με ψεύτικα χαρτιά, με αναβολές που κανείς δεν ξέρει πώς, από πού και γιατί εδόθησαν, ένας φαύλος και μίζερος κύκλος για να αποφύγει κάποιος τι; Αυτό που κάποτε ήταν η περηφάνια του κάθε Έλληνα. Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο να παρουσιάζονται στο Στρατό, κάποιοι "νέοι", και η λέξη σε εισαγωγικά γιατί μόνο νέοι δεν είναι, κάποιοι γερασμένοι πριν την ώρα τους και βαριεστημένοι τύποι, που και δεν έχουν να δώσουν τίποτα στο Στρατό αλλά και ούτε να ωφεληθούν σε κάτι από αυτόν.
Προϋποθέσεις Επιτυχίας
Η στρατιωτική θητεία, είτε αρέσει, είτε όχι σε κάποιους, είναι θεσμός. Είναι ένα βασικό στάδιο στην πολιτική κοινωνικοποίηση του ατόμου. Ειδικά στην πατρίδα μας, με τόσες εξωτερικές απειλές και προβλήματα, η θητεία πρέπει ή έστω θα έπρεπε να είναι σοβαρή υπόθεση. Δεν έχουμε παρά να δούμε το παράδειγμα της Κύπρου. Με τους νέους να παρουσιάζονται αμέσως μετά το σχολείο κάνοντας μία θητεία που είναι σαφώς πιο σκληρή από αυτή που έχουμε εδώ. Με εντατική εκπαίδευση, με σωματική αγωγή έντονη. Με το λεγόμενο "Σχολείο Μαχητού", το οποίο στην ουσία είναι ένα μικρό σχολείο καταδρομών, σχολείο στο οποίο οι στρατεύσιμοι περνάνε ένα εξαντλητικό και ταχύρυθμο πρόγραμμα εκπαιδεύσεως μαχητού, όπως ακριβώς το λέει η λέξη, και αισθάνονται υπερηφάνεια όταν το τελειώνουν επιτυχώς. Και μετά την θητεία τους μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, να σπουδάσουν, να εργαστούν, ή οτιδήποτε άλλο. Χωρίς να διακόπτεται η επαγγελματική ή η εκπαιδευτική τους πορεία, χωρίς να πηγαίνουν να υπηρετούν στα 30 και 35. Κάτι ισχυρισμοί αριστερίστικοι, ότι καταπιέζεται ο νέος, που δεν τον αφήνουμε να σπουδάσει και άλλα διάφορα, είναι φτηνές δικαιολογίες. Και ειδικά οι έλληνες αριστεροί να μην μιλάνε για το θέμα της θητείας, γιατί η όλη τους παρουσία στην πατρίδα μας και η προσπάθεια επικράτησης της ιδεολογίας τους, έγινε με στρατιωτικό τρόπο, με στολή και με όπλο. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Αν λοιπόν η θητεία γίνει όπως πρέπει, αν η εκπαίδευση εντατικοποιηθεί, με έντονη εκγύμναση, με είσοδο νέων τεχνολογιών στο στράτευμα, με αξιοκρατικό πλαίσιο στις μεταθέσεις, αν αλλάξει η φιλοσοφία του Στρατού και γίνει πιο σύγχρονος, πιο αξιόμαχος, τότε και μόνο τότε η στράτευση στα 18 πραγματικά θα αποδώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου